Woord van de week: bevragen

​'De aard van de incontinentie kun je bevragen bij patiënt ZELF!', zo klinkt een ietwat geëmotioneerde tweet. Er wordt veel bevraagd op twitter. Patiënten dus, maar ook Den Haag, Oostendenaars, een verdachte en zelfs hedendaagse kunst. Dat laatste krabbelt aan mijn taalgevoel. Bij bevragen is namelijk wat mij betreft wel iemand nodig die antwoord geeft.

Bevragen zit tussen vragen en ondervragen in. Wie iets vraagt, stopt daar doorgaans na het antwoord mee. Wie iemand bevraagt, stelt een serie vragen en heeft een bepaald eindresultaat voor ogen. Wie iemand ondervraagt voegt daar geschreeuw en een felle lamp aan toe. Bij het bevragen van Oostendenaars en patiënten heb ik dan ook wel een voorstelling. Maar wat is dan toch 'technologie bevragen, onderwijzen en maken'? Ook bij het bevragen van 'het marktdenken' heb ik moeite me voor te stellen hoe dit vraag- en antwoordspel zich dan precies voltrekt. Bevragen lijkt hier een negatieve insteek te hebben, een beetje zoals 'in twijfel trekken'. De Vlamingen, altijd het beste taalkompas wat mij betreft, keuren dat gebruik van bevragen af. 'Niet gebruiken voor 'kritisch bekijken' adviseert VRT-taaladvies bijvoorbeeld. Daar ben ik het mee eens. Een serie vragen stellen aan een persoon of personen is feitelijk ondervragen, maar omdat dat zo'n politieklank heeft, is bevragen een heel mooi alternatief. Dingen en abstracta kun je echter niet bevragen. Tenminste niet zonder stemmen in je hoofd. 

Wil je weten hoe en wie de Twittergemeenschap 'bevraagt'? Zie deze zoekopdracht.